Content

Umanya Adul

Friday 15 July 2011

Baisukan nang namanya Adul tu bangun. Didangar-dangarakan rumah pina sunyi, laluai inya ka luar sambil bubulang balik mencari kuwitan bininya nang susurangan haja. Abahnya sudah lawas kadada habar, tulak ka banua orang kada suwah bulik lagi. Tulak mulai Adul halus umur tujuh tahun sampai bujangan umur sambilan balas tahun. Bila kaingatan ngini rasa muar inya lawan abahnya.
Imbah ka situ-kamari mancari uma di rumah, rupanya sidin tuh parahatan bakabun di balakang rumah. Rasa maras Adul nih melihat umanya, nang sudah kariput lawan bahuban sing banyakkan tuh tapi bagawi ha tarus gasan inya, gasan makan inya lawan gasan manyakulahakan inya.
“Oi...Ma, ampih-ampih lagi, basasadang jangan talalu lapah!” ujar Adul sambil menunti umanya.
“Hi’ih Dul’ai, umamu satumat lagi” ujar umanya Adul manyahuti.
Kada lawas lalu umanya Adul nih masuk ka rumah, masuk ka rumah ni kada mau diam juwa. Sidin sibuk pulang di dapur. Maharagukan iwak gasan lawan jarangakan gangan waluh. Malihat ngintu, rasa maras pulang inya malihat. Dibantui Adul umanya tuh, sampai makanan bahibak di meja.
Itu pang nang di gawi umanya Adul tiap hari. Susubuhan bangun habis tuh sumbahyang baimaman lawan Adul, baisukan bacakut di kabun, maharagukan lauk makan habis tuh umanya nih tulak ka pasar manjual sayur damapi siang hanyar bulik. Bahanu mun almanak habang, Adul nih mangani’i juwa tuh umanya ka pasar, barang haja maangkatakan bakul sayurnya.
Sian hari balalu, Adul nih parak tuntung sakulah. Lalaui inya maancang-ancang handak kuliah ka kota. Madangar ucapan Adul tadiam Umanya. Napakah kalu nang dipikirakan. Adul nih saraba salah juwa kanapa tadi bapandir ngintu.
“Uma, napa nang dipikirakan??” Adul nih kada sabar napa handak dipadahi umanya. Tapi Umanya dalas diam tarus, kada sing pandiran.
“Ui, ma, napa garang?” kada lawas mahadang, rupanya Umanya Adul nih manangis tasisigan.
“Uma nih kada handak piyan tuh jauh, Uma sudah kada tatamu lawan abahmu, piyan ha pulang handak tulak.”
“Tapi, ulun tuh kuliah haja di kota tuh, kayina akhir tahun bulik haja manjanguk piyan,” tadiam pulang umanya, dipusut sidin banyu mata nang mandasau.
“Kada maras kah piyan Dul, uma nih kayina surangan,” Adul pulang nang tadiam. Bujur juwa nang disambat uma tadi, lamun tulak siapa nang maharagu sidin tapi lamun kada kuliah kayapa handak mambahagiakan mama. Kuliah tu gasan masa nang dihadap , gasan mambaikki panghidupan juwa.
Imbah itu kada suwah lagi Adul nih bapaandir masalah kuliah, rasa ngalih jarnya. Jadi, liburan sakulah nang lawas Adul nih umpat bagawi di kabun, umpat juwa manjual ka pasar. Malihat Adul sarianan itu-itu haja nang di ulah, balajar kada tapi suwah lagi apalagi bakawanan lawan urang, pacangan kada tapakai ilmu di sakulah jar hati umanya.
Pas makan malam, umanya mamandiri Adul manakuni napa ancang-ancang kayina habis sakulah. Diam haja Adul nih, kada wani bapadah handak kuliah. Umanya nih ngarti haja pang juwa.
“Dul, lamun misalnya piyan handak kuliah, ayuha ja aku izinakan, asal piyan datang tiap tahun. Ilangi umamu nih, lawan jangan kada ingat kirimi mamamu nih surat” Umanya baucap sambil babayuan mata. Adul nang mandangar gin kada kawa manahan tangis juwa.
“Ingih ma, ingih ma,” Adul marasa sadih bacampur katuju. Sadih maninggalkan umanya surangan, katuju lamun jadi juwa kuliah.
Kada lawas imbah itu, tulakai Adul ka kota. Mambawa duwit lawan pakakas kuliah nang kaya ijazah, ktp, salangkapnya pang. Diantarakan umanya si Adul nih babuat ka taksi. Mata sidin basah tarus matan susubuhan tadi dah. Kayapa handak kada nangis lamun anak saikung-ikungannya handak tulak jauh, lawas ha pulang.
“Piyan janga macam-macam lah di sana, rarajin sumbahyang lawan mangaji. Mama nih mandu’akan haja tarus di sini, supaya piyan bahasil si sana.”
“Amiin!!!” sahut Adul sambil manangis juwa.
Hari baganti hari kada tarasa, taulihi ampat tahuan dah Adul tuh madam di kota. Jadi pamintarnya di kampus lawan jadi kabanggaan dosen. Inya nih ngimi tarus habar lawan mamanya, dari mulai surat sampai baisi talipon. Sampai di panghujung tahun ka ampat, kada lagi surat Adul. Manunggui umanya nih malima bulan kadada jua sing datangan habar, surat kadada apalagi talipon. Rasa balisah umanya, lalui sidin batakun-takun lawan orang-orang nang bulik pada kota.
Sampai sidin batamu lawan kawan Adul nang tapumbai kakota, kawannya nih namanya Amat. Hanyar lulus juwa kuliah.
“Mat, ada malihat anakku Adul lah?” tadiam Amat. Rasa kasihan inya maalihat umanya Adul nih.
“Napa, Mat. Adul kanapa?” Batambah galisah umanya.
“Adul tuh, satahun nang dahulu dah lulus, ulun kira inya bulik ka kampung. Habis itu ulun kadada lagi malihat inya” balum imbah Amat baucap mangaraung sidin manangis.
Nasibku jar sidin. Imbah ditinggalakan abahnya, ni anakku pulang nang tulak. Marista banar sidin, habis tuh sidin bulik kada sing sumangatan. Batunduk haja, talalunya buhan piyan ujar sidin. Hati sidin burintikan lawan kakadapnya nang kaya sanja hari itu.

3 komentar :

abdul wahid at: Friday 15 July 2011 at 19:21:00 GMT+7 said...

Sepertinya ceritanya asik, tapi sayang saya ga' ngerti bahasa apa tu.......!

abdul wahid at: Friday 15 July 2011 at 19:22:00 GMT+7 said...

pakai bahasa kampung ya....
Oya, slam knal ja,,,,

Unknown at: Monday 18 July 2011 at 08:11:00 GMT+7 said...

ya begitulah....hee...........
salam kenal juga dari saya!!!!

Post a Comment

Untuk kemajuan blog ini, silahkan keluarkan kritik dan komentar anda! Thanks :)

Find Me On

Facebook  Twitter 

Followers

Quote

"Kita tidak tahu apa yang terjadi esok hari, tapi yakinkan hari ini dirimu bahagia - Aida"

Blog Archive

Labels

Pengunjung